131 replies to this topic

[^^Malishka^^]

Носферик, я тебя обрадую)))))

O deli konlune elac zamandir,
Zaman ki, gun be gun oldururuk biz.
O konlunun icinde sessiz sehradir,
Birde esirlerle qalmish sirrimiz.

Aqlamaq isteyir, sizlayir qelbin,
Susdurma acsin butun derdini.
Hekayeler vardir coxusu qemqin,
Sende salma qefese o genc qelbini.

Qapanma icine bu tenhaliqin,
Dunyaya tenha gelib, tenha gedirik.
Dushme eline bu inamsizliqin
Zamana inanmiriq amma dozurik.

Hershey heyatda geldi gederdi
Qoruyaq icimizdeki sadeliyimizi.
Desinler, O qelb bir zaman severdi
Zaman ki, aheste oldurur bizi!

[NosferaTu]

he molodes )))) now u talkin ))) на тебя любовь ну очень плохо влияет.. начиналось все с окончанием питья, закончилось стихами на азербайджанском.. lol opurem.

[Fella]

Бублик, своим стилем ты напомнила мне одну подругу. Она так же любила писать по-своему, для неё самым главным было передать то, что на душе. Так, что умничка! Очень трогательный стих!
Малышка, впервые на азербайджанском читаю такой красивый стих


Свеча, тепло, немножко грусть,
Буквы, строки, вникаю в суть.
Закрыть глаза, не смочь уснуть,
Истошный крик, но боюсь спугнуть.

Трагедия, драма, слёзы, боль,
Кино, игра, не твоя роль.
Упрёки, ссоры, на рану соль,
Опять ничья, твой крест, мой ноль.

Кошмары, страх, цвета во тьме,
Улыбка, память, лицо во сне,
Крики, стоны, тела в огне,
Холод, удушье, конец на дне.

[конфета]

Мамочка, мамочка, умоляю, прекращай плакать.
Слезы твои поверь ни к чему.
Если наш папа, решил от нас уйти, скатертью ему дорога.
Нам такой непреданный в семье не нужен.

Мамочка, мамочка, умоляю тебя, прекращай плакать.
После его ухода, не заканчивается жизнь.
Ты еще можешь начать все сначала, и стать счастливее чем была раньше.
Ты еще сможешь влюбится, а папа потом пожалеет, что нас бросил.

Мамочка, мамочка, умоляю тебя, прекращай плакать.
Только без глупостей, Я БЕЗ ТЕБЯ пропаду.
Он ведь ушел, не подумав О НАС двоих мамочка.
Он меня тоже бросил, не только тебя одну...


И если ты, с собой что-то сделаешь мамочка,
Я останусь совсем одиношенькой.

[Fella]

Сердце, Тебя, я, умоляю, больше некого молить!
Тебя, я, вопрошаю, больше некого спросить!
Как можешь не хотеть, но и желать неуловимо
Того, что непонятно, зыбко и незримо?
В один и тот же миг, в одно и тоже время...

Как можешь отвернуться, гнать и презирать,
И дико сожалея, кричать, обратно звать?
Время лечит? Нет, покрывает пылью,
Пылью лживых будней, прожитою гнилью,
Выцветшими красками, дешёвой акварелью...

Сотри слой пыли, прочти, вспомни и поплачь,
Но слёзы эти больше ничего не значат.
Они лишь дань ушедшему. Пустить слезу, смахнуть.
Не важно, лей слёзы, Сердце! А затем забудь.
Чтобы через мгновение снова боль вернуть.

[конфета]

По совету (точнее по одобрению) Феллы продлеваю бабу и деда.

первый стих был

***
жили были дед да баба
дед отнял у бабы сало
сало было очень мало
дед потребовал еще
баба сало не давала
дед пыхнет. а баба ржала


а теперь новый


Жили были дед да баба.
Бабе с делом стало скучно.
Ба решила погулять.
Собрала свои игрушки.
Не забыла финдилюшки.
Надушилась, накрутилась!
В платье влезла.
В туфлях вышла.

Дед увидев свою бабу, чуть язык не проглотил!
Вот ведь баба, вот зараза!
Для меня, для старика!
Не оденется вот так!

Все в косынке, и в галошах!
В панталонах и в рубахе.
Ходит, бегает, гуляет!
Импотенцию развивает!

[Realium]

Dostumun çəkdiyi bu rəsmə baxarkən beynimdən keçən fikirlər...

Üfüqdə günəş görsənir
Ləpələr sahilin saçlarını darayır
Şəfəq selində boğulan qayalar
Çox parlaq və hamardırlar
Üzərlərindən sürüşən damcıların əksi
Şəffaflığın ruhdakı bənizi.

Bir qadın durub qumsalda
Üzündə dağların ağırlığı
Gözlərində gecələrin yorğunluğu
Saçlarında dalğalı dənizin sakit vəziyyəti
Ruhunda tufandan sonrakı şəlakət hissi

Yorğundur
Yorulan isə onun ruhudur
Vücudunu sığallayan gecənin sərin brizi
Sübhün gəlişi ilə onu dənizə dartır
Açıqda olan çiyinləri
Bir az islanmış, bir az nəm
Günəşin nurundan parıldayan bu bədən
İndi sanki nimdaş bir parça ilə bürünüb

Bütün gecə çırpınan dəniz deyildi məgər?
İndi oğrun-oğrun ləpələnərək ona tamaşa edir
Əzəmətiylə qadını lərzəyə gətirən mavi sular
İndi lal axır, içindəki alova qığılcım saçır

Gəlməliydi
Bu səhər sahildə gəmi görünməliydi
Oradan düşəcəkdi sevdiyi
Hər səhər olduğu kimi
Onun boynuna sarılacaq
Qoxulayacaq
Doyunca öpməliydi...

Öpüşündən islanan dodaqları
Bu gün göz yaşlarıyla nəmlənib.
Sevincdən parlayan ala gözləri
Bu sübhün alatoran qəhəri boğub,
Çarəsizlikdəndir onları sanki
Beləcə örtülməyə o məcbur edib...

Вложений

•  kanni.jpg   109,5К   7 Количество загрузок

Это сообщение было изменено Realium: 14 Июнь 2012 - 01:40

[Poputchik]

Жаль я не умею сочинять стихи, а это стихи моего друга.

ГОРЫ

О, горы! Как вы величавы,

Как грациозны, стройны вы

Как исполинские громады

Вы смотрите с верхов в низы.

Вы ветра дуновеньям не покорны

И снег склонить не в силах вас

Гудят ветра в ущельях словно горны

О вашей храбрости, оповещая нас

О горы! Как вы величавы

И словно цепью золотой

Идут гребни, где нет начала

И нет конца красоте той

Где жизнь зависит от свободы

И даже тот орёл на высоте

Он ни за что не променяет неба своды

На жизнь в низовьях в вечной мгле

О, горы! Как вы величавы,

Как гордо смотрите вы вниз

И ничего не замечая

Вздымаете вершины в высь

.

И так спокойно, будто боги

Стоите вы в тиши ночной

И без забот и без тревоги

Лишь наслаждаетесь собой

Февраль. 1997. Элик.

[Chiun]

Браво, ребята!

[Milanfan]

Я разучился))))))))

Реалик,Попутчик-супер!

[Realium]

Yenə qışın bir günü, tək duyuram hüzünü
Üfüq də kəsilməkdə, Günəş açır gözünü.
Gecədən qalan soyuq divarlarıma işləyib
İnsanlıqdan uzağam, ruhum çox qəribsəyib.
Tökülübdür suvağım, yoxumdur çılçırağım
Daxilimdə qaranlıq, işıqdan ayrı qalıb.
Yuyub məni yağışlar, küləklər ovudubdur
Yerdə qalanlar isə tufanla sovrulubdur.
Ancaq bunlar bir yana, əsas yandıran məni
İndi məni unudan, həsrətidir ailənin
Bütün acılı-şirinli, keçən hər günlərinin
Divarlarıma həkk olub, ən kiçik xatirələri.
İsti ocaq nəfəsi, kasıb ailə sevgisiylə
İsinən bu divarlar...
Hazırda dağılmaqda, uçmağa məhkumdular.

Qapının qarşısında dayanan ağaca baxıram
İçim dolu sualla, ağacdan soruşuram:
Yadındadırmı səni necə əkmişdilər bura?
Tez-tez kökün sulanar, səndən bar alırdılar.
Bəs sənə nə oldu axı, niyə qurumusan belə?
Bir içim su dilənib, niyə nübar vermirsən?!
Bilirəm, unudulmusan, sən də qalmısan yetim,
Kölgə salmağa belə daha yoxdur səbəbin...
Quruyub yarpaqların, kəsilib budaqların,
Bircə əlacın yağışdır, dostu bu torpaqların.
Ancaq düşünmə daha, qalmayıbdır ehtiyac
Nə insana, nə yağışa, heç zaman qalma möhtac.
Bu günün sonunadək kökündən kəsəcəklər,
Daha bayquş yaşadan, məni də sökəcəklər.
Eşitməyəcəyəm daha vıyıldıyan küləyi
Gözləmək istəmirəm vicdansız insan köməyi.

[Realium]

Bu yazımı İranın məhşur 1000 Funerals qrupunun “şeytani musiqi yaratmaq” damğasıyla edam olunan üzvü Afşinə həsr edirəm… (12.04.2010)

P.S: Şeiri oxumazdan öncə aşağıda yerləşdirdiyim keçiddən onun ifa etdiyi musiqini açmağınızı məsləhət görərdim, o zaman keçirtdiyim hisslər anlaşılacaq...

Dan yeri sökülməkdədir…
Qaranlıq otağımdakı sükut pozulmağa başlayır,
Soyuq pəncərəmdə ilk şəfəq solğun parıldayır.
Bütün gecə yuxusuz qalan yorğun bədənim
Daxilimdəki əzabdan xəbər verən üz cizgilərim
Vermir mənə rahatlıq, itən gözlərimdəki parlaqlıq
Özünü yanağımdan düşən damlalarda əks etdirir
Onlarda da mənim kimi sakitcə ölüb gedir…

Baş-başa qaldığım cavabsız suallar
Pəncərəmin yanından vıyıldayan soyuq rüzgar
Mənimlə dil tapıb, danışmağa cəhd edir sanki
Dağılmış xarabalıqlar arasında itən şəxsi dünyamdakı
Heç nəyin əvvəlki tək olmadığını deməkdədir mənə.

Əlimdəki qırıq qələm, qarşımdakı solmuş vərəq
Danışmağımı gözləyir, vəsiyyətimi edir tələb.
Ancaq söz gəlmir daxilimdən, böyük bir sükut içindəyəm
Notlardan yaratdığım dünyamı məhv etməkdəyəm.
Nəhayət yerimdən qalxıb, otağımda gəzinirəm.
Yaxınlaşıram pəncərəyə, nəzərim qaçır küçəyə
Gördüyüm dar ağacı məcbur edir düşünməyə.
Cəld tamamlayıram vəsiyyətimi, anlayıram vəziyyətimi…

Və budur, açıldı zindanımın qapısı,
İlk görsənən olur cəlladın qanlı qamçısı.
Son bir dəfə çönüb diqqətlə geriyə baxıram,
Suallardan yaranan evimdə son daşı tamamlayıram.
Fiziki öldürün məni, ay nadan əclaflar!
Qorxun etirazdan, üsyankar ağıllardan!
Bu gün mən ölürəm, sabah isə başqa bir cavan
Saxlamaq mümkün deyil çağlayan bulaqdırsa qan…
Mən isə istəmirəm kəndirlə boğulmağı,
Gitaramın simlərindən istərəm asılmağı.

Qollarım iplə bağlı, belim qamçıdan kəsik-kəsik,
Qanayan bədənimi qaldırırlar tez-tələsik.
Gözlərim qarşısında ucalan vahiməli dar ağacı
Mənim kimi minlərlə insana hər gün qucaq açır.
Necə belə soyuqqanlıdır anlamış deyiləm
Boğazıma dolanacaq kəndiri gözləyirəm.
Məni balası tək ağuşuna alan dar ağacı
Və sonumu bildirən beynimdəki sancı…..